Do licha z grzybami!

Po dwóch sezonach, kiedy nie było grzybów zupełnie, ten rok jest chyba rekompensatą za nie. Grzyb czai się za każdym krzakiem, w miejscach, gdzie nikt go się nie spodziewał. A jak już widzisz, nie sposób go nie zebrać. A jak go zbierzesz, nie sposób go nie oczyścić. A jak już oczyścisz, nie sposób nie ususzyć, udusić lub zamarynować. I w ten sposób weekend nad suszarką i słoikami jest co tydzień udziałem tych, którzy mają szczęście bywać na wsi.

Zresztą co tu mówić o grzybach na wsi, skoro ostatnio koło Łazienek, w Alejach Ujazdowskich widziałam największy łan polnych pieczarek. A więc w tym roku przez całą zimę będziemy jadać coś z grzybami.

Według mnie najlepsze są grzyby suszone. Do ilu potraw mogą służyć! Z grzybami gotuję rosół i pasztet, krupnik i kapustę. I paszteciki drożdżowe i farsz do omletów. Nie przepadam za marynowanymi grzybami, nazywam je nawet marnowanymi. Te suszone zaś są bazą gospodarską i moją dumą.

Wiem, że nie ma w nich lokatorów, bo ich bezwzględnie usuwam przed suszeniem. Przechowuję w dobrze zamkniętym słoiku i zimą od czasu do czasu wystawiam na mróz. Tak na wszelki wypadek. A najbardziej lubię teraz, po przyjściu z grzybobrania usmażone na maśle (niestety!) borowiki w cienkich plasterkach, posypane tylko pieprzem i solą oraz koperkiem. No, niechby nawet były i podgrzybki. Co za smak! I I tego wszystkim życzę.